تو نمیتونی جهان یا مردمش رو کنترل کنی. نمیتونی مجبورشون کنی دوستت داشته باشن یا دوست دارن یا ندارن و حقیقت همینه ولی میتونی کاری بکنی که در مواجه با تین مشکلات چه کسی باشی. کسی که آسیب میزنه یا کمک میکنه؟ یا کسی که تو خشم میسوزه یا از مهربونی میدرخشه؟ امیدوار یا نا امید؟ تسلیم بشی یا ادامه بدی؟ زندگی کنی یا بمیری؟

آدم ها هروز عاشق میشوند. اما آیا خوشحال بودند؟ آیا حسشان دوام داشت؟ شاید عشق یک توهم بود. دعایی بود تا می خواندیم تا حقیقت تنهایی مان را پس بزنیم.

امید هم مثل آب مکار است. همیشه به گونه ای راه خود را باز میکند.

من مهربان و نرم هستم اما نه به وقت تحقیر.

فقط تو میتونی تصمیم بگیری که چی بشکندت نفرین شکن. فقط تو.