نوشتن فعالیتی زیر آب است. باید هشیار و بدون پیش داوری به ذهن خویش نگریست و گوش فرا داد. جرقه های سرکش درون ذهن را نوشت. با تمام پیش پا افتادگی و پیچیدگی‌اش، چون این‌ها متعلق به هم اند.

ما به بحران شغلی نیاز داریم تا بتوانیم هویت حرفه ای خود را بشناسیم؛ بایستی در عشق شکست بخوریم تا به ژرفای قلب خود پی ببریم.

گل گفت:باید اعتراف کنم که من تو را دوست دارم. تقصیر من بود که تو هیچوقت این رو نفهمیدی. اما تو هم مثل من احمق بودی، سعی کن شاد باشی...

پادشاه به شازده‌کوچولو گفت: خب پس خودت را محاکمه کن. این کار مشکل‌تر هم هست. محاکمه کردن خود از محاکمه کردن دیگران خیلی مشکل‌تر است. اگر توانستی درمورد خودت قضاوت درستی بکنی معلوم می‌شود یک فرزانه‌ی تمام عیاری.

آنچه اصل است از دیده پنهان است..

من نباید از او فرار میکردم...باید می‌فهمیدم که مهر و محبتی پشت میله های ظاهریش پنهان است.گل ها پر از تضاد هستند!اما من بی تجربه تر از این بودم که بلد باشم اورا دوست داشته باشم .

اگر توانستی در مورد خودت قضاوت درست بکنی؛ معلومه یه فرزانه تمام عیاری!

اینس: بترسم؟ واسه ی چی بترسم؟! ترس واسه اون‌وقتایی خوب بود که "امید" داشتم...