[ در ژرفای پرتگاه تاریک، در رویای خاموش تو با دهان‌هایی که در سکوت گشوده می‌شوند، می‌بینی‌اش که از ظلمت پرتگاه به سوی تو می‌آید، می‌بینی‌اش که به سویت می‌خزد. در سکوت‌ دست‌های بی‌گوشتش را می‌جنباند، به سویت می‌آید تا آن که چهره به چهره‌ات می‌ساید و تو لثه‌های خونین، لثه‌هاي بی‌دندان بانوی پیر را می‌بینی، و جیغ می‌کشی و او دیگربار دست‌جنبان دور می‌شود و دندان‌های زردش را که در پیشبند خون‌آلود ریخته بر پرتگاه می‌افشاند: جیغ تو بازتاب جیغ آئوراست. او پیش روی تو در رویایت ایستاده است، و جیغ ‌می‌کشد، چراکه دست کسی دامن تافته‌ی سبزش را از وسط دریده، و آن‌گاه سر به سوی تو می‌کند. نیمه‌های دریده‌ی دامنش را به دست گرفته، سر به سوی تو می‌کند و خاموش می‌خندد، با دندان‌های خانوم پیر که روی دندان‌های خود نشانده است، و در این دم، پاهایش، پاهای عریانش تکه تکه می‌شود و به سوی پرتگاه می‌پرد...]
دوم شخص مفرد/ لمس واژه‌ها/ هذیان/ تمنا/حضور/
        

          مجموعهٔ ۹ داستان کوتاه که اگر از یکی‌ش صرفه نظر کنیم،
چهارتایش دل‌نشین و چهارتای دیگر ناب و درجه‌یکند.

گمان می‌کنم بیشترین ضربه به زنانگی زنان را، برخی از هم‌جنسانِ خودشان زده‌اند و این مجموعه داستان، از حیث اینکه در نقطهٔ مقابل این جریان قرار می‌گیره، خواندنی‌تر هم شده. هر نه داستان، جهانی زنانه دارند با مختصاتی درست و حساب‌شده.

اگر مرد هستید خیلی توصیه می‌کنم که بخوانید. اگر هم زن هستید، بیشتر!
به عنوان یک کادو برای خانم‌ها هم می‌تونه گزینهٔ خوبی باشه :)

بین بهترین مجموعه داستان‌کوتاه‌های ایرانی بود که تا الان خوانده‌ام.
پر تعلیق، کوبنده، عمیق و آرام.
و کاش خانم رضایی، بیشتر بنویسند.
و کاش نشر صاد، همتش را بیشتر و بیشتر کند!