احساس‌هایم در تمنای بیان بودند، اما زبانم الکن بود. احساس‌هایم به بیان در نمی‌آمدند. زبانم، ضعیف و ناآرام، به سردی یخ، کاری از پیش نمی‌برد... از حرکت باز می‌ایستاد و می‌لرزید. ساکت به من نگاه می‌کرد. آرام دستش را بالا آورد و موهایم را نوازش کرد. لحظه‌ای به لب‌هایم دست کشید. دستش را فشردم و ادای احترام کردم. سپاسگزارش بودم. او سلطان من بود. سخاوتش برای من شاهانه بود. قدردانی کردن نه تنها وظیفه‌ام بود بلکه باعث شادم‌ام می‌شد.