شاید اینجا نوشتنش جای درستی نباشه ولی خب دلم میخواست اینجا بگم☆☆ 
امروز  15 دسامبر یا همون 24 آذر ماه روز جهانی اوتاکو رو به همه ی اوتاکوها تبریک میگم، امروز روز خیلی بزرگیه چون یاد ما میاره که اوتاکو بودن چقدر افتخار بزرگیه و انیمه چقدر با ارزشه 
ما اوتاکوها با بقیه متفاوتیم چرا؟ چون انیمه باعث شد دید ما نسبت به همه چیز عوض بشه وانیمه یک کورسوی امیدی رو در دل ما زنده کرد. 
 ، با قاطعیت میتونم بگم که بهترین اتفاق زندگیم انیمه دیدن بودش  ما هممون انیمه رو خیلی دوست داریم و باهاش کلی خاطره داریم خیلیا مسخرمون کردن و بهمون گفتن بچه مخصوصا برای گریه سر مرگ شخصیتا. ولیخب به قول ال( لازم نیست بهش فکر کنی. این که چیزی باشی که دیگران بپسندند.) 
مهم نیست بقیه چی فکر میکنن هیچکدم از اونا نمیتونن مارو درک کنن درسته؟ اونا میگن انیمه برای بچه هاست ولی هیچکدوم چیزی😁 راجب انیمه های هنتایمون نمیدونن
ما تنها کسایی هستیم که اوپنینگمون برای بار هزارمم پخش بشه بازم تکراری نیست ما تنها کسایی هستیم که کلی تو ذهنمون سناریو میسازیم با شخصیتای مورد علاقمون مثلا اگه من اونجا بودم چجوری جلوی مرگشونو میگرفتم  ما تنها کسایی هستیم که با کراش انیمه ایمون همدردی میکنیم و براش اشک میریزیم ما تنها کسایی هستیم که هرچقدرم بهمون سرکوفت بزنن و اذیتمون کنن بازم پای علاقمون  ایستادیم مطمئن باشین هیچکس نمیتونه یه فیلم ۶ فصلیو تو یه روز تموم کنه 
امروز روزیه که ما اوتاکو بودنمون رو جشن میگیریم  و به خودمون می بالیم
درسته که خیلیا مسخرمون کردن خیلیا خندیدن ولی ما میبخشیمشون و اهمیت نمیدیم چون ما اوتاکوییم و تا اخر عمر اوتاکو میمونیم
من خیلی خوشحالم که با دنیای پر از هنر و زیبایی انیمه آشنا شدم و به قاطعیت میگم که همتونو دوست دارم اوتاکوها
🫧🪷دایسکی
و در آخر مطمئنم که الان اون شخصیتایی که پیشمون نیستن دارن بهمون افتخار میکنن 

به یاد مرگ کورو سنسه، ساشا، اروین، اوبیتو، رنگوکو سان و یویچیرو و همه ی هاشیراها حتی شیطان ها(مامان رویی.گیوتارو.خود رویی و...)، ایتاچی، ال، ستسوکو،نینا، ارن ، باجی، ریچل و زک، و بقیه عزیزانی که همشون با ارزشن
      

        این کتاب واقعا قلب آدمو به درد میاره من سرش خیلی گریه کردم 
نمیدونم از کجاش بگم من با این کتاب زندگی کردم قلم نویسنده جوری که توصیف کرده بود  هر لحظه رو خیلی قشنگ نوشته بود حتی مترجم همشون همشون باعث شدن با گوشت و خونم حس کنم که منم اونجا پیش کاترین و جستم 
ولی یه ایرادی که داست این بود که صحنه مرگ جست رو نویسنده خیلی با احساس ننوشته بود نسبت به قسمتای دیگه ولی در کل میتونم بگم بهترین کتاب فانتزی ای هست که خوندم🪷🪱

      

        پدربزرگت یکی از دردسرسازترین مشکلات دنیا رو انتخاب کرده بود و هر کاری از دستش برمی‌اومد انجام می‌داد تا راه‌حلی براش پیدا کنه. بی‌اندازه براش تلاش کرد و تموم ظرفیت‌های ذهنی‌ش رو به اون کار اختصاص داد. کارش جداً عالی