در کتاب ملکوت ما با نوعی رنج زیستن و زندگی مشقت‌بار بعد ازدست دادن چیزی گرانبها مواجه هستیم. تصور کنین شخص عزیزی را از دست داده‌این و قدرت فراموش کردن آن را ندارین. گاهی از این نکته غفلت می‌کنیم که فراموشی بزرگترین موهبت آفرینش برای ادامه دادن زندگی است. ملکوت از آن دست کتاب‌هایی است که باید بر وسوسه دنبال کردن داستان و اینکه چه اتفاقی برای شخصیت‌ها افتاده است، غلبه کنین و اجازه دهید تا نویسنده از حس و حال آدم‌هایش برای شما بگوید. با آرامش با درد آن‌ها همراه شوید و آن را باورپذیر بیابید. خوشبختانه بهرام صادقی آنقدر خوب می‌نویسد که وضوح تصاویر از هر کتابی که شاید به تازگی خوانده باشین بیشتر است. اشتباه نکنین منظورم توصیف جهان داستان نیست. از دنیای درون شخصیت‌ها حرف می‌زنم. همان که دولت آبادی درباره‌ی آن می‌گفت من چگونه باید مفهوم درد را به شما نشان بدهم!؟ این ویژگی را پیشتر در قلم دولت آبادی یافته بودم و توانایی صادقی من را ترغیب کرد تا مجموعه داستان قطور «سنگر و قمقمه های خالی» را نیز - اگر عمری باقی باشد- بخوانم. یکی از ویژگی‌های کتاب که قابل تحسین و احترام است یک طرفه به قاضی نرفتن نویسنده و پرداختن به دلایل و انگیزه‌های دو شخصیت اصلی داستان است که بیش از هر چیز در خدمت واقع گرا بودن داستان می باشد.
        

          بخشی از کتاب:
اگر زندگى کلاف نخى باشد… من آنرا باز کرده مى‌بینم. کاملا گسترده و صاف. پیچ و تابش نمى‌دهم و رشته‌هایش را به دست و پایم نمى‌بندم. براى همین است که عده‌اى را دوست مى‌دارم و عده‌اى را دوست نمى‌دارم. اما به کسى کینه ندارم. آماده‌ام که به دیگران کمک کنم، زیرا دلیلى نمى‌بینم که از این کار سرباز زنم. هوا و آفتاب و عشق و غذا و علم و مرگ و حیات و کوهها را مى‌پسندم و به آنها دل مى‌بندم. به هرچیز قانعم، اما آن قناعتى که نتیجه‌ى تصور خاص من از زندگى است.
        

          فکر نمی‌کردم که به این زودی ها ملکوت رو بخونم. ولی برای یه کاری مجبور شدم بخونمش.
شروع کتاب کوبنده بود. «جن در آقای مودت حلول کرد» و خب دنبال کردن داستانی که از لحاظ روایی تو رو تا آخرین صفحه درگیر خودش می‌کنه. 
از نمادشناسی در داستان گذر می‌کنم. چیزی که کم‌رنگ می‌کنه رابطه‌ام رو با اینگونه داستان‌ها فضای سرد و سیاهی‌‍ه که می‌خواد به تصویر بکشه. به نظرم اغراق شده‌ست و خب نمی‌‌تونم بپذیرمش. همین.
        

          کتابی شاهکار از بهرام صادقی که من صوتی اون رو گوش دادم و لذت بردم👌⚘
        

          در تاریخ 01.9.25 برای بار دوم و برای پاتوق یکشنبه و برای فهم بیشتر، ملکوت رو خوندم:)


بار اول که با محمدحسن با هم خوندیمش اینجوری بودیم که خب چیشد؟! بریم بریم مقاله و متن بخونیم درباره‌اش... نخوندیم../از روی تنبلی شاید/... و خیلی این نیاز که بعدش میخوای بری درباره‌اش بخونی حس می‌شد.


و من کتاب تأویل ملکوت رو از گودریدز دیدم و پنجشنبه از باغ کتاب خریدم و امروز جمعه شروع کردم.
        

          طبق اطلاعات اول کتاب، این داستان قبل از اینکه به دست این انتشارات بیفته ۹ مرتبه چاپ شده و از همین ناشر هم دومین نوبتی هست که به چاپ رسیده، یعنی در مجموع ۱۱ نوبت چاپ. سوالی که برای من پیش اومده اینه که چرا هنوز باید سرشار از غلط‌های املایی و نوشتاری و نگارشی باشه؟

از خود داستان بدم نیومد. قسمت‌هایی رو بیشتر دوست داشتم و قسمت‌هایی رو کمتر. خوندن عبارت‌پردازی‌های نویسنده معمولا لذت‌بخشه اما خب همیشه در خدمت داستان و در مسیر اون نیست. اساسا خود قصه خیلی پررنگ نیست و گویا اولویت نویسنده، بیشتر عبارت‌پردازی بوده تا داستان‌پردازی. با این حال خوندنش خالی از لطف نبود.
طبق معمول، درمورد نقد محتوای داستان اینجا صحبتی نمی‌کنم.
        

          برای بار دوم این کتاب رو خوندم به خاطر نقد کوتاهی که جدیدا در موردش خوندم اما باز هم موفق به جذب من نشد. نمیدونم دقیقا مشکل کجاست ولی این داستان نه باب میل من است و نه این همه تعریف و تمجید در موردش رو باور میکنم هر چند که موضوع جالبی داره اما به نظرم خیلی آشفته است. داستانی در مورد مرگ و زندگی، هستی و نیستی و خدا و شیطان شاید میتونست جذاب تر از این حرفا باشه.ه
        

          خب متاسفانه اینم میشه از اون ریویوهای دیر و عجله ای. چون بیش از سه ماه پیش کتاب رو خوندم. البته دو دور خوندم. یک اثر کاملا تمثیلی. یعنی واضحه که هر شخصیت تمثیلی از شخص یا چیز دیگه ای هستش. اینجا به نظرم واضح ترین تمثیل میم لام هستش که یک جایی در نهایت شفافیت نشون میده نماینده مسیح یا در معنای عام تر نماینده دینه. اونجا که عین کلام مسیح بر صلیب رو میگه "خدایا چرا مرا رها کردی؟" از طرف دیگه اینکه علاقه به قطع کردن اعضای بدنش داره هم با این قرینه سازی جور در میاد. دین مدام در حال محدود کردن ظرفیت هاست (البته این نظر من نیست. فقط یه خوانشه) اینکه حالا علاقه پیدا کرده این کار رو متوقف کنه و به زندگی علاقه نشون میده هم در قرینه سازی با وضعیت دین در جهان معاصر جور درمیاد. برخی قرینه های دیگه هم قابل حدس زدنه. دکتر نماینده مرگه. آقای مودت نماینده حرص زندگیه. ملکوت نماینده ملکوت دست نیافتنی زندگیه. شکو نماینده فرودستان بی خبر از معنای زندگیه و ... ولی بیشترشون جای اما و اگر دارند که خب واضحه وقتی نویسنده ای زیر سی سالگی چنین چیزی بنویسه نمیشه توقع شاهکار ازش داشت و نتیجه همین رمان میشه که جرقه های نبوغ توش دیده میشه ولی مغشوش هم هست. نظر کلیم اینه که فضاش بیماره. یعنی بالاخره اگه برادران کاراموزف رمان فلسفی باشه این در برابرش یه تیله بازی افسرده کننده با تمثیل های مهم زندگی مثل مرگ و دین و ایناس. رمان فلسفی باید مثل برادران کارامازوف در نهایت وضوح سوالاتش رو بپرسه و مخاطب رو وادار به فکر کنه. گیج کردن ربطی به فلسفه نداره. اما یه رویکردی که میشه به اثر داشت بررسیش به عنوان رمان ژانر وحشته. این طوری چهار ستاره رو حتما میگیره و در زمانه خودش پیشرو هم بوده.
        

           تعبیر کتاب درباره‌ی معنای زندگی خیلی زیبا بود. اینکه اگه آدم‌ها معنای حقیقی زندگی رو درک کنن و باور کنن که مرگ در کمینه، می‌تونن لذت یک زندگی واقعی رو بچشن و حتی هفت روز هم برای این تجربه کافیه.

        

          این کتاب فوق‌العاده‌س. یه نمونه‌ی عالی برای کسایی که کمتر سمت کارهای ایرانی رفتن. (اگر باعث می‌شه بیشتر جذب بشین) از همون شروع داستان یه حس آشنای ونه‌گاتی گرفتم از لحن نویسنده که انگار از درصد طنزش کم کردن، ولی به شاعرانگی متن اضافه شده. اما داستان اینقدر کشش داره که مطمئناً تو یه نشست تمومش می‌کنین.
        

          ملکوت و تأویل ملکوت که درباره کتاب ملکوت نوشته شده، خواندنش خالی از لطف نیست. برای کسانی که در داستان نویسی فعالیت دارند. 
        

          گشودن پرشتاب میخ‌گره‌های مالیخولیای روایت

توهم و خیال چطور به واقعیتِ داستان نفوذ می‌کند؟ از چه راهی باید نشت کند که بی‌هوا به خورد قصه برود و آب از آب تکان نخورد؟ تا به حال شده رویایی تکراری را چنان باور کنید که تجسمش از هر واقعیتی ملموس‌تر باشد؟ حقیقت و تخیل را با کدام آهنگ می‌توان دست در دست هم داد تا چنان برقصند که در اوج چرخش‌هایشان به واقعیت پیوند بخورند؟
اینها را باید از داستان‌نویس‌هایی بپرسید که از شکستن حصار خیالشان نمی‌ترسند. آنها که واقعیت را زندگی می‌کنند اما قلمشان را در عالم خیال آنقدر می‌چرخانند تا رگ تپنده‌ای از حقیقت بیابند و جوهرش را پر کنند.
آنها شاید در جوابتان بگویند ما خوب بلدیم خیال بسازیم و به مضراب باور چنان آهنگی ازش برآریم که هرکس شنید واقعیتش بپندارد. وقتی خیال و باور یکی شد، حقیقتِ خود را بر تنش می‌کنیم. خدای خود و شیطان خود را خلق می‌کنیم و جهانی از نو می‌آفرینیم. آدم‌هایی شبیه شما آنجا می‌گذاریم که چنان راسخ هر تصویر و وهمی را بپذیرند که درِ تمام تردیدهای عالم به روی شما بسته و ایمانتان رفته‌رفته بیخ‌آورِ این جهان نو شود. آن وقت است که حقیقت کلاممان در خلال قصه به ذهنتان نفوذ می‌کند و بستر می‌گیرد.
شاید اگر بهرام صادقی زنده بود و از او می‌پرسیدید چطور در «ملکوت» جهانی سراسر خیال را باورپذیر کرده است، همین جواب‌ها را بهتان می‌داد. او برای خلق فضای مالیخولیاییِ ملکوت از ساده‌ترین شخصیت‌ها و موقعیت‌ها استفاده می‌کند اما در نقش و روابطی پیچیده و گاه ناتمام رهایشان می‌کند. حاصل کارش، هم به سادگیِ امکاناتی‌ست که به کار برده و هم مغلول پیچیدگی روابط و هم طرحی در فضاهای غریب‌آشنا. چه بسا او هم در فکرِ درآمیختن با رنگ و بویی جهانی تلاش کرده است تا به میان رودی بپرد و با دریاهایی پیوند بخورد مگر به اقیانوس برسد. او با شروعی نفس‌گیر شما را به دنیایی که ساخته می‌برد، میان شخصیت‌هایی به ظاهر آشنا می‌نشاند و کم‌کم میان اوهام غرقتان می‌کند، با شخصیتی مهیب در گندمزار تنهایتان می‌گذارد و وقتی خوب آشفته شدید، سر می‌رسد و می‌کوشد که از تاریکی بیرونتان بیاورد؛ پس تمام سرسراهای داستان را بی‌درنگ چراغانی می‌کند تا در عبوری پرشتاب تمام تابلوهای داستان را قبل از کنده شدن و افتادن از میخ‌ْگره‌های روایت، ببینید و بگذرید.
        

          شروعی جذاب و دلهره‌آور ولی وقتی با داستان پیش میری چیزهایی در مقابل هم قرار می‌گیره که گنگ و مبهم میشه کم کم همه چیز. قلم روان و قشنگ نویسنده باعث میشه خط‌ها رو پشت‌هم دنبال کنی اما در آخر داستان گرفتن نتیجه از این داستان واقعا برمی‌گرده به خود آدمی و نگاهش به شخصیت‌های مختلف داستان.
در کل عجیب بود و مبهم!
        

          ملکوت چطور بود؟

مثل یک غذای بی‌اندازه خوش‌‌مزه و تازه و لذیذ و دلخواه با طعمِ جدید که نمیشه هضمش کرد. همه‌چی تا سرِ معده خوب پیش میره، ولی بقیه‌اش یه عذابِ الیمه. کتاب هم با همین بشارت شروع میشه: «فبشرهم بعذابٍ ألیم». باید دائم بشینی و خوانده‌هارو بذاری کنار هم تا بفهمی چی خوندی.
حتی باید روی خودِ واژۀ ملکوت هم تأمل کنم. بس که همه‌چیز رازآلود و ماورائی بود در داستان...

کتابی که چندین برابر حجم و فروشش مورد نقد قرار گرفته،‌ من باید با یه بار خوندن بفهمم؟ من؟ اونم من؟ هیهات.

اما نویسنده خودش حسابی سوارِ کلمات و عبارت‌ها و پیرنگش بوده. چند بار برگشتم عقب و دیدم همه‌چیز سرِ جای خودشه؛ عدالت واقعی جاری و ساریه.

این هشدار هم بدم که خیلی‌ها دوستش نداشتند. طبیعیه. ممکنه من عاشق خورشت آلواسفناج باشم، یکی عوقش بگیره. 🙄🤷🏼‍♀️

به اندازۀ کافی از ملکوت گفتم و نوشتم.‌ بریم سراغ بعدی...

#کتابخانۀ_اتاق_کناری

@anbarivaotaghekenari
        

          «ور نکردی زندگانی منیر
یک دو دم ماندست مردانه بمیر»

باید یه لیست جدید با عنوانِ «کتاب‌هایی برای فکر کردن، برای فکر کردن و گریه کردن» برای خودم درست کنم و قطعا این کتاب توی اون لیست قرار می‌گیره.

کتابی که تو روزهایی خوندمش که خودم رو عذاب می‌دم برای چیزی که می‌دونم اصلا ارزشش رو نداره، با این کتاب برای تمام لحظه‌های بی‌هدف و هدررفته‌ی زندگیم احساس تاسف کردم…

داستان این کتاب از جایی شروع می‌شه که «ساعتِ یازده شبِ چهارشنبه جن در آقای مودت حلول می‌کنه»
دوستانِ آقای مودت در فکرِ چاره و درمان، سراغِ  دکتر حاتم می‌رن.
دکتری که بالایِ درِ مطبش نوشته:
«هر که می‌خواهد داخل شود باید هیچ‌چیز نداند».
و واقعا هم هرکس که داخل شد هیچی از واقعیت نمی‌دونست؛ نه از زندگی نه از مرگ!

شخصیت‌های اصلی و فرعی زیادی تو این داستان وجود دارن، شخصیت‌هایی نمادین.

زندگی‌های زیادی هم تو این داستان وجود داره، زندگی با خیانت، طمع، امید، پوچ، بی هدف و حتی زندگیِ در انتظارِ مرگ.

یکی از مهم‌ترین شخصیت‌ها شخصیتی هست به اسم «م.ل»، شخصی با کوله باری از گناهانش که چهل سال همه جا با خودش این بار گناه رو حمل می‌کنه، و به دکتر حاتم می‌رسه، بعد از مدت‌ها تلاش برای ساکت کردن وجدانش، تصمیم می‌گیره به زندگی برگرده…

اگه بخوام بگم به نظر من هرکس نمادِ چی بود، لذتِ کشفش از کسی که تازه می‌خواد کتاب رو مطالعه کنه گرفته می‌شه.

پی نوشت:
چه چیزی بهتر از مرگ می‌تونه به زندگی معنا ببخشه؟
        

          بخشی از کتاب :
... اما این زمین بی‌گناه نیست و مادر گناهکاران است و گاهواره‌ی همه‌ی آتش‌ها و گلوله‌ها و خون‌ها و شلاق‌هاست و من او را نمی‌بخشم،
زیرا ریشه‌های درخت من از خاک سیاه او غذا می‌گیرند و از چشمه‌های زهرآلود او آب می‌نوشند و سرانجام در بستر او خواهم پوسید...
و من شکایت زمین را به آسمان‌ها و به ملکوت‌ها خواهم برد.
        

          میشه یک نفس خوندش، ادبیات ایران به شدت غنی هستش و ملکوت کتاب خوبی برای شروعِ🥹
        

          یک کار نمادین یا شاید رئالیسم جادویی از مرحوم بهرام صادقی که چون کوتاه هست خوب درآمده است.
داستان‌های نمادین  الهام‌بخش اگر از قاعده درآیند و بلندتر شوند کار را خراب می‌کنند و قلم نویسنده را خشک و اسب خیالش را در گل فرو....
کتاب در خصوص عالم مرگ و ماورا و نیستی است.
نام کتاب ملکوت است و نام زنانی نیز در این بین ملکوت
شخصیت‌های نمادین آن شاید حول آدم ابوالبشر، مادر هستی حوا، شیطان و خدا در چرخش باشند.
حتی مودت هم می‌تواند نامی نمادین باشد.
صادقی خواسته در این کتاب تصویر خودش از آفرینش، رحمت خداوند، خباثت شیطان و سنگ‌دلی خدای خودش را به نمایش بگذارد.
پدری قاتل فرزند خویش است و عامل قتل پسرش را می‌بخشاید اما ...
و مردمان شهری به امید نشاط و مستی حیات به طبیبی پناه می‌آورند و طبیب جانشان را می‌ستاند....
شاید با جان کلام او همراه نباشم اما برای قالب و فرم‌بندی او احترام و اعتبار قائلم...
        

          شروعی فوق‌العاده که مجبورت می‌کنه تا آخر داستان رو ادامه بدید.
خیلی از جاهای داستان گنگه و هضمش کار سختیه،در کل داستانی عجیب،جذاب،خلاقانه و سخت است.