همین امروز  این کتاب رو برای هدیه به کسی که نمی‌شناختمش پیشنهاد دادم.
این کتاب فقط سفرنامه نیست، سفرنامه و خیلی چیزهای دیگه هست.
گاهی تجربه‌ها دورن و گاهی نزدیک، گاهی باعث خنده می‌شه و گاهی باعث گریه…
دوستش دارم.
      

        کتاب نقدهای یک اسرائیلی به صهیونیست هست که برای همین خیلی جالبه و اطلاعات خوبی داره اما باز هم نتونسته مثل یک فلسطینی یا حتی آزاده به ماجرا نگاه کنه، چون به هر حال ذهنش بین همین سازمان ارتزاق کرده…
مترجم به کتاب پایبند بوده و متن برای من راحت بود، اما دیدم که گاها برای برخی دشوار بوده، پس قبل تصمیم به خوندنش، چند صفحه ازش رو بخونید.
      

        تا حالا کسی انقدر من  و افسردگیم رو درک نکرده بود، انگار با هم نشسته بودیم و هرچی می‌گفت، من می‌گفتم: اره اره…
این کتاب رو توی کتابخونه خوندم و بعد تموم کردنش، تهیه‌اش کردم، چون می‌خواستم بارها و بارها بخونمش.
      

        این اولین رمانی بود که توی نوجوانی خوندمش و با اینکه الان داستان هم حدودا یادم نیست، ازش یه رد خاطره‌ی خوب توی ذهنم مونده.
      

        من یک قانونی در سفرنامه‌ها دارم؛ هرکسی مشی متفاوتی از جناب اقای منصور ضابطیان داشته باشد، مورد علاقه‌ی من است.
این قانون امیرخانی را شامل می‌شود، در سفرنامه‌ی او فرهنگ و ادم‌ها مرکز و باقی حول اینها می‌چرخند.
دوستش داشتم.
      

        ترجمه‌ی نشر ماهی رو خوندم.
کتاب رو خوندم و بهش حس خوبی داشتم اما چیزی نیست که بخوام توصیه‌اش کنم، یعنی اگر ده فرصت برای پیشنهاد رمان کوتاه داشته باشم، “در انتظار بوجانگلز” یازدهمی هم می‌تونه نباشه؛ اما از خوندنش پشیمون هم نیستم، گاهی من رو به فکر هم فروبرده اما باز هم یازدهمی نیست.