خیلی خب 
این کتاب شروع خیلی خوبی داشت
توصیفات جذابی داشت و شخصیت پردازی دوست داشتنی داشت
پایان بندی جالبی داشت اما یکمممم به نسبت کل کتاب انگار خشک بود🥲چشمم رو متن تکون نمی‌خورد و می‌پرید مجبور بودم چند بار یه صحفه مرور کنم
اما در کل داستان خوبی بود 🫠🤏
من به شخصه عاشق شخصیت بازمانده شدم 🥲🥹 
یه شبح که همش حرفه و تهدید اما دل صافی داره
        

          قطعا عاشقانه ترین و لمس کننده ترین کتابها اون هایی هستند که نویسنده از عشق خودش نوشته.
واقعا کتابی بود که با بیشتر جمله هاش بغض میکردم و قلبم رو لمس میکرد. عشق در عین زیبایی و آرامشی که به انسان میده ،تلاطم و درد هم با خودش داره.

«چگونه آدمی را فراموش کنم که احساس کاملی درمن ایجاد کرد اما همزمان من را در هم شکست.»

«وقتی که بار اول با تو دیدار کردم فهمیدم تو یا کاملم می‌کنی یا کاملا نابودم میسازی‌.»
        

          چه میشد اگر این کتاب نه خاطرات عزت شاهی مطهری بلکه یک رمان خیالی میشد در ماورا  یه دنیایی خیالی که توش عزت شاهی بجای تحمل درد و رنج و شکنجه فرار و دستگیری و تا پای اعدام رفتن و  چرخش بازی سرنوشت و نشستن پشت میز بازجوی از رفقای دیروز و قهرمان رفقای امروز و بریدن و رفتن دنبال زندگیش، در روستاش میموند وبه کار کشاورزی ش میرسید یا نهایت به شهری می اومد و حجره ای و زندگی نرمالی و بدونه دغدغه و حاشیه ای، چی میشد اگ در مواجه با زجر و سختی و ظلم حکومت به اطرافیانش  آرزوی ژاندارم شدن بعد از درس خواندن  به هدف کشتن شاه ارزوی کودکی خردسالی اش نبود  ، چی میشد   عزت درس میخوند به دانشگاه می رفت برای ساختن ایندش برای ساختن دنیایی متفاوت تر ، تو دنیایی که دانشجو دنبال علم بود نه دنبال چریک و مجاهد و انقلابی  شدن  دنیایی که توش خبری از مبارزه و کشتن   نبود ،خبری از حزب و دسته گروه ایدولوژی و مرگ و شهادت برا ارمانی دست نیافتنی نبود ، خبری از خونه تیمی و جزوه های  تعیین و تلقین و التقاط نبود، کسی کسی رو نمیکشت چون کسی قاتلی تربیت نمیشد کسی ساختن بمب رو یاد نمیگرفت کسی برای حرفای استالین و مائو و لنین و چه گورا  ووو... تره هم خورد نمیکرد کسی سیانور نمیخورد  ، چی میشد اگر مثل همه دکتر میشد مهندس میشد ازدواج میکرد بچه دار میشد ، سراغ  ارزوی مرگ و نابودی  نمیرفت و   محصور نمیشد  بین دیوار های ایدولوژی خونه های تیمی به دنبال رهایی خلق ، چی میشد  اگر تو دنیاش  کسی ارزوی  هدایت مردم به  دنیایی خیالی رو نداشت،چی میشد اگر نسلی قربانی  نسلی دیگه نمیشد قربانی خیالبافی هاش قربانی دروغهاش و باورهای غلطش چی میشد چی می شد اگر عزت عزت نمی شد
        

          شغل ها بو دارند. دست آخر هر آدمی شبیه شغلش می شود
آندریاس گفت مهم نیست کارگر موزاییک سازی باشی یا مدیر یک هتل بزرگ مهم این است که خودت باشی ببین چی تو را به این جا رسانده که از خودت دور شدی دنبال خودت بگرد، عباس پیداش می کنی**
و چسبيد .... تماما مخصوص را می گویم ! اگرچه به زیبایی دو کتاب قبلی که از این نویسنده خواندم نبود اما در نوع خود کشش و جذابیت لازم را داشت جالبه بدونید این کتاب در ایران
مجوز چاپ نداشت و در نهایت با ۱۰ صفحه سانسور چاپ شده و نسخه اصلی را خود نویسنده در صفحه شخصی اش به اشتراک گذاشت. از بین آثار معروفی با اختلاف سمفونی مردگان و سال بلوا را بیشتر دوست دارم 
و اما داستان درباره زندگی عباس ایرانی است که در آشفته بازارهای سیاسی مجبور به فرار از ایران و مدیر هتلی در آلمان میشود. او میماند و بی خبری از  عشقش پری ، خاطرات کودکی مادری تنها پدری گم شده و آینده ای سراسر نا معلوم تلخ و تنها در غربت.
کتاب نثر شیوا و روانی دارد به همان سبک ذهن سیال نوشته شده که ویژگی منحصر به فرد قلم عباس معروفیست پر از فلش بک هایی از حال به گذشته از رویا به واقعیت.
.