جزئیات پست

جمع‌بندی خوبی برای آقای سارتر بود. در مورد "درام به قربان فلسفه" و "نابه‌هنگامی زمانی" خیلی هم مسیر هستم. 
امروز داشتم نمایشنامهٔ "نامهٔ ادرای" از واتسلاو هاول رو می‌خوندم، و جاتون خالی، یاد سارتر افتادم. این هاول فعال سیاسی بوده، سیاستمدار هم بوده ولی تو این نمایشی که می‌گم خیلی جالب از نمک‌های نمایشی و تیپ‌سازی و چندین المانی دیگه استفاده کرده. بعد فهمیدم که می‌شه سیاسی بود، سیاسی نوشت و مثل سارتر درام رو خراب نکرد! 

این پست، متنی  خوب بود، البته بجز اون کتاب زرشناس که معلوم‌الحال است! 

خیلی ممنون. بند اول برای منِ «سارتر نشناس» خیلی جامع و کامل بود.

پست‌تون سیو میشه در آینده می‌خونم 🫢
ولی چه حیف که کامو برگزیده شد.
جناب ایبسن ملوس رو دوستان رد کردن... 💔
یکم از فمینیستی‌ش حظ می‌بردیم. 

وای ااشکم  دراومد. خیلی خیلی پست خوبی بود. هر چند خیلی از نظراتش رو میشه با تردید نگاه کرد امما اون حسی که به آدم میده در اون لحظات به پایمال کردن هر چه حقیقته می‌ارزه. مثلا در مورد آزادی، وقتی سارتر با اصرار میگه انسان محکومه به آزادی؛ اون لذتی که با ترس و دلهره به آدم سرایت میکنه وصف نشدنیه. آتشی که با خوندن سارتر شعله ور شده جوریه که دوامش خیلی بیشتر ار کورسوهایی هست که با خوندن آثار بقیه ست. یه چیز دیگه هم اینکه همیشه این باهاته که سارتر راست میگه و اگه راست میگه وای بر من یا اینکه ممکنه اشتباه باشه و یا اگه راست نمیگه پس حقیقت کدومه. خلاصه ما هم با سارتر داستانا داشتیم