از دوره هاى بسیار دیر و دور در بین اقوام گوناگونى که در این جا و آن جا بر کره ى زمین زیست مى کرده اند آیین ها، جشن ها و شیوه هاى متنوّع صید، کاشت و برداشت و پیوندهاى اجتماعى و قومى ویژه اى وجود داشته است که همبستگى و هویّت آن ها را تضمین مى کرده و به بقا و استمرار فرهنگى آن ها یارى مى رسانده است. پژوهش هاى مردم شناسى و تاریخى جدید نشان مى دهد که رابطه ى انسان با طبیعت، جامعه و با انسان هاى دیگر هم از دوره ى شکار یا عصر دیرینه سنگى به بعد بسیار بغرنج تر از آن بوده است که بتوان آن را برحسب هدف هاى اقتصادى و معیشتى صرف واکاوى کرد. نقاشى هاى بازمانده از دوره ى شکار هم وضع معیشتى اقوام شکارچى را تبیین مى کند و هم شکلى هنرى را عرضه مى دارد که بسیار زنده و پُر از جنبش و حرکت است. هم چنین افسانه ها و ترانه ها و متل هایى که بسیار قدیمى هستند، افزوده بر نشان دادن چگونگى زیست آدمیان دوره هاى دیرینه سنگى و نوسنگى، و زراعى سادگى و ژرفى حیرت انگیزى دارند.