صفیر سوت قطار.
ترمز گوشخراش چرخ ها و توقف کامل تخت.
تا پتو رو زدم کنار، زوزه باد خفه شد، انگار تو گوشم پنبه کرده بودن.
ولی راحت می شنیدم و مشکلی نداشتم.
تختم رسیده بود به سکوی ایستگاه.
اون جا یه نور خفیف هم دیده می شد.
این راه آهن گمونم از خیلی وقت پیش تعطیل شده بود.
با این که انواع و اقسام صداهای مختلف از تق تق کفش مسافرها گرفته تا خرخر چمدون ها از همه طرف به گوشم می خورد، 
ولی اون دور و بر هیچ کی نبود و پرنده پر نمی زد. 
راه آهنش بیش تر شبیه ایستگاه ارواح بود.