دی.اچ.لارنس نویسنده­ی ناممکن­هاست، یا به عبارت بهتر نویسنده­ای­ست ناممکن؛ اگر برای هر شاعر یا نویسنده­ای قاتل به خانواده­ای باشیم که او را دربرمی­گیرد، بی­گمان بایستی لارنس را نیز در خانواده­ای از دیگر شاعران و نویسندگان ناممکن قرار دهیم که بیش از حد معاصرند، بدان معنا که هماره خود را از گذشته به آینده­ای می­افکنند که همیشه پیش روی ماست، نه در پس ما، که هیچ­گاه نمی­توانیم آنان را در زمانه­ی خود جا دهیم؛ شاعران و نویسندگانی چون: فردریش نیچه و ژرژ باتای.
چه ممنوعیت انتشار آثار لارنس در اروپا و آمریکا تا دهه­ی 1960 و چه شهرت رو به فزونی­اش در چند دهه­ی اخیر، به عنوان نویسنده­ای رسوا، هردو پیش زمینه­ای بسیار گمراه کننده به مخاطب آثارش داده است. آنچه لارنس در پی آن است هماهنگی رمانتیک انسان با طبیعت است، با تمام خشونتی که در آن هست. و البته رابطه­ی انسان با انسان به واسطه­ی طبیعت، و نه از طریق قانون یا قراردادهای اجتماعی.