حاج آقا رضا رفیع (قائم مقام الملک) (1266-1343 خورشیدی) از ایام جوانی و در کسوت طلبگی در جرگة ملازمان سردار سپه و رضاشاه قرار گرفت. این قرابت و نزدیکی پس از خلع رضاشاه، در روزگار محمدرضاشاه نیز ادامه یافت، به طوری که تا اوایل دهة 40 خورشیدی در سفر و حضر از همراهان همیشگی او بود. قائم مقام الملک، شاید از معدود رجال خوشنامی بود که توانست سالیان متمادی خود را در گروه نامتجانس اصحاب و نزدیکان شاه حفظ کند، ولی در سال های پایانی سلطنت، که غرور کم نظیری بر روح و روان شاه مستولی شده بود و دیگر حتی پذیرای افرادی ناصح و علاقه مند چون قائم مقام، که گهگاه از مشکلات مردم با او سخن می گفتند، نیز نبود. در پی بهانه ای پیرمرد را از خود راند. به این ترتیب حلقة ملازمان شاه از وجود شخصیت های نسبتا مستقل و مومن تهی شد و پایه های سلطنت آنچنان در سراشیبی سقوط و زوال محتوم قرار گرفت که هیچ قدرتی یارای حفظ و نگاهبانی آن را نیافت. کتاب حاضر، که توسط یکی از نوادگان قائم مقام الملک گردآوری شده، منتخب گوشه هایی از زندگی اجتماعی و سیاسی وی است.