پدر: دو تا اتاق... همچین بدم نیست... خیلی ها جایی کوچیک تر از این زندگی می کنن.زنوب: [ترسان] ولی خُب حالا... چرا... چرا...مادر: چرا چی؟زنوب: چرا هر بار این صدا رو می شنویم می ذاریم می ریم؟مادر و پدر هر دو نگاه شان را می دزدند.این صدا چیه؟ بگین بهم، بهم بگو مامان...مادر: زنوب، فرشته ی کوچولوم، صد بار بهت گفتم اینو نپرس.پدر: [طفره می رود] ما خودمونم نمی دونیم. اگه می دونستیم که بهت می گفتیم.