مردی که پشت میز خود نشسته است، میزی که درست مقابلش پنجره ای باز می شود، تلاش می کند. شرح رخداد عشق را بنویسد، او سر آن دارد تا برای یک بار و همیشه شرحی از عشق به دست دهد که از جامعیت تامی برخوردار باشد، چنان جامعیتی که کسی را یاری تمام کردن آن نداشته باشد، حتی خود او؛ چگونه چنین چیزی ممکن است؟