در میهمانی شبانه ای در ایالت مین ( mine)، در تابستان 1912، از بانویی جوان با موهای قرمز روشن خواسته شد تا از اشعارش برای میهمانان بخواند. وقتی بانوی جوان خواندن شعری با نام (رنسانس) را به آخر رساند، تاثیر آن بر یکی از میهمانان به نام کارولین ب.داو (Caroline B. Dow)، چنان بود که همان جا با اشتیاق به شاعر جوان وعده داد که هزینه های تحصیل او را در دانشگاه واسار (Vassar) پرداخت خواهد کرد و بدین ترتیب فرصت رفتن به دانشگاه واسار برای او فراهم شد. این بانوی جوان که به گفته ی ریچارد ویلبور (Richard Wilbur) (برخی از بهترین غزل های قرن را نوشتت)، کسی نبود مگر ادنا سنت وینسینت میلی.