هر دو سایه بودیم انگار. دو سایه در غروب. اونقدر کش اومدیم که کودکی        مون گم شد. من موندم و جذبه        ی کهربایی ایمران که مرد بود!... هزار بار بافتم و باز کردم این بخت سیاه رو!... رسم دخترهای ایل بافتن بود و کار من شکافتن قالی بختی که رنگ        رنگ می        بافتم: قرمز، قرمزتر از خون انگشتام. سرخ، سرخ        تر از گونه        هات، وقتی که چشم می        دوختی به چشم        هام. سیاه، چشمات همیشه سیاه        تر از هر کلاف بود و بختم سیاه        تر از چشمات... من بودم و ایمران که ساز می        بست از پی        ساز!