تذکرة «عرفات العاشقین» یکی از بزرگ ترین و مهم ترین تذکره های فارسی است که در سال های 1022ـ1024 هـ.ق از سوی «تقی الدین  محمد اوحدی حسینی دقّاقی بلیانی» (973ـ1040)، شاعر، ادیب و نویسندة نام آور دورة صفوی، به رشتة تحریر در آمده است. وی این تذکره را پس از عزیمت به هند و در دربار جهانگیر شاه (1014ـ1037) نوشته است و در آن شرح حال و نمونة شعر نزدیک به 3500 شاعر را از آغاز شعر فارسی تا روزگار خود در ۲۸ «عرصه» و هر عرصه را در سه «غرفه» شامل: «غرفة متقدّمین»؛ «غرفة متوسطین» و «غرفة متأخرین»، فراهم آورده است. در جلد پنجم از این کتاب، شرح حال شاعران، به ترتیب الفبایی از حرف «ع»  تا «ف»، مورد توجه قرار گرفته است.