قرآن حکیم، موصوف به صفاتی نظیر حکمت و علم و خیر و رحمت است و به صورت وحی نازل شده است. معارف قرآن کریم از جهت ظهور و خفاء در سه مرتبه است: اول رتبه ی بی نیاز از تفسیر و توضیح که درک آن برای همه میسر است. دوم رتبه ی فراتر از فهم عوامل که نیاز به تفسیر و شرح و تبیین و نیز تدبر وقت در عبارات دارد. و سوم رتبه ی ویژه ی پیامبران الهی و راسخان در  علم که فهم آن برای همگان میسر نبوده و نیازمند تاویل است. در طول قرون حکیمان مسلمان بر اساس توافق میان شرع و عقل و با بکارگیری عقل و ادراک فلسفی، در تفسیر و تاویل قرآن کریم به سنت تفسیر فلسفی دست یافته اند، آن ها ماهیت نبوت و وحی را از جهت معرفت شناسی تحلیل کرده اند. از جمله ی این حکیمان، فارابی، ابن سینا و سهروردی ـ متوفی در 587 هـ . ق ـ می باشند. سهروردی رویکردی عظیم نسبت به قرآن کریم و حدیث دارد و این دو از مهم ترین منابع اندیشه ی او در سلوک فلسفی و عرفانی است. او بیش از هر فیلسوف مسلمان دیگر به قرآن و سنت توجه کرده است. سهروردی پس از طرح مسائل فلسفی مانند وجود، واجب الوجود، عقل و نفس و انسان، به قرآن کریم به عنوان موید استناد کرده است. در نوع استناد و استفاده ی سهروردی از قرآن کریم به برخی نکات می توان اشاره کرد: وی در بسیاری موارد آیه ای را به استناد به آیات دیگر تفسیر و تاویل می کند؛ تایید مسائل فلسفی با شواهد قرآنی، ثمره ی استنادهای سهروردی به قرآن است؛ او برخی از منازل و مقامات سلوک را با آیات الهی بیان می کند؛ هم چنین وی گاه به احادیث نبوی و سخنان امام علی (ع) استناد کرده است و بسیاری موارد دیگر. کتاب حاضر شامل اندیشه های شیخ اشراق سهروردی در حوزه ی تفسیر و تاویل قرآن کریم است، که بر اساس سوره ها و آیات قرآن کریم تنظیم شده است.