نویسنده در این داستان، خاطرات خود را از کشور چین باز می گوید :ماجرا از این قرار است که در سال 1968، در پی فرمان "مائو "مبنی بر تعطیلی دانشگاه ها  و اعزام دانش آموزان به روستاها برای باز پرورانده شدن، راوی نیز به همراه  دوستش "لوئو "به یکی از روستاهای دوردست کوهستانی اعزام می شود .در آن جا  جز از درس های علوم پایه که به صنعت و کشاورزی محدود می شد، خبری از سایر  درس ها نبود و تنها منبع فکری دانش آموزان کتاب های منحصر به این دو رشته  بود، در نتیجه از دسترس و خواندن کتاب های دیگر به کلی ممنوع شدند .در آن  روستای عقب افتاده، به طور اتفاقی چمدانی در اختیار راوی قرار می گیرد با  کتاب هایی از بالزاک، ویکتور هوگو، استاندال، فلوبر، رومن رولان، روسو،  تولستوی، گوگول، داستایوفسکی، دیکنز، امیلی برونته و دیگران که همین امر  زمینه ساز تحول عظیمی در راوی و دوستش "لوئو "می شود" .لوئو "به دخترکی  روستایی عشق می ورزد و کتاب ها را مخفیانه برای او نیز می خواند و این دخترک  ساده دور از فرهنگ را کاملا متحول می سازد .این دخترک خیاط سرانجام به دیار  دیگری می رود و هنگام خداحافظی با لوئو این جمله از بالزاک را بر زبان  می آورد" :زیبایی زن گنجینه ای است که بهایی برایش نمی شود قائل شد ."