موسیقی در این سرزمین، هیچ گاه بی آیین نبوده است آیین، در اینجا به معنی مراسم و مناسک ویژه ی اجرا، هم روح باطنی این موسیقی است و هم کالبد ظاهری آن، به تعبیر محمدرضا درویشی، آیین، تبدیل محتوایی اسطوره ای به عمل است، و گفته اند که اسطوره، صورتی نوعی است که زمان تاریخی و مکان جغرافیایی معینی ندارد. کیفیتی است همه- زمانی و همه- مکانی، (کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا). عید صیام و ضیافت الله ما نیز چنین است. روزه داری نه مربوط به دوره تاریخی معینی در تاریخ اسلام است و نه مختص جماعتی خاص از مسلمانان، امری است واجب الاجرا در همه ی زمان و همه مکان، با دستورات دقیق شارع مقدس که حدود و ثغور آن را معین کرده است. اگرچه شهر رمضان المبارک را به عنوان نماد زمانی صیام شناخته اند اما روزه داری محدود به این ماه نیست و آورده اند که پیامبر گرامی اسلام (ص) بارها می شد که یک روز را روزه می داشت و روز دیگر را طعام تناول می فرمود و به همین ترتیب... اما در ایران که کوچکترین جز از اجزای زندگی مردم با نفایس و ظرایف هنر عجین شده و آمیخته بوده است. شهر رمضان المبارک و عید روزه داران را نیز آئینی شکوهمند و مراسمی دلکش و جذاب پدید آمده، به نوعی که در هیچ اقلیم از جهان اسلامی نمی توان مراسمی به این زیبایی و رنگارنگی پیدا کرد. افسوس که در نیمه دوم قرن حاضر، مجبور به تماشای هدم و تخریب آخرین جلوه های این آیین های پرشکوه هستیم...