زیگموند فروید، در نامه ای که به ویلهلم فلیس نوشت، عبارت ترکیبی نوینی را به ادبیات حیطه ی روان افزود، روان- اسطوره شناسی. در منظر نگارندگان، روان- اسطوره شناسی فروید چیزی جز همان جنون ربانی افلاطون کبیر نیست. جنون ربانی افلاطون کبیر و روان- اسطوره شناسی فروید با همه ی خوانش ها و ویرایش های نوین شان در پی تبیین این نکته ی بس بنیادین هستند که ضمیر ناخودآگاه آدمی در عمیق ترین لایه های خود با ایده های ایده ها به بیان فلسفی آن و کهن ترین الگو ها به بیان روانی آن دست به گریبان است. در ضمیر ناخودآگاه هنرمند چه میگذرد او را از دیگران متمایز می سازد؟ چه چیزی او را از میان انبوه مکانیسم های دفاعی به سمت خلاقیت هنری سوق میدهد؟ و خلاقیت هنری چیست که به لطف آن یک روایت به یک اسطوره ی شخصی تبدیل میشود نه به یک عقده ی شخصی؟ نیاز به توضیح ندارد که نیل به پاسخ هایی درخور برای این پرسش های بنیادین میتواند ما را به داشتی مجهز کند که به لطف آن از کهن ترین اصل هنر تعریفی تو تبیین کنیم، خلاقیت... .