"داستایفسکی" (1821 - 1881 م) در این داستان، تجربه ی تلخ شخصی را در یکی از اقامت هایش در خارج از کشور و عشق مفرطی که او را به جانب قمار می کشاند، بیان می کند. داستایفسکی سرانجام از ترس طلبکارها ناچار شد با همسر خویش از روسیه فرار کند، از این شهر به آن شهر می رفتند، از آلمان به ژنو و از ژنو به فلورانس. در اتاق های زیرشیروانی اقامت می کردند، غذای مختصر می خوردند، سفته امضا می  کردند، جواهر ارزان قیمت و حتی لباسشان را به گرو می گذاردند و همین که پول از ناشر می رسید، داستایفسکی با جلب رضایت همسر به قمار پناه می برد. بازی در نظر داستایفسکی آخرین عملی بود برای به دست آوردن آزادی و رهایی از خود. در وجود او همه چیز از حال اعتدال خارج شده بود، چون ناامیدی ها، عواطف، شادی ها، ضعف ها، کینه ها و پیروزی ها و همین که هر چه داشت می باخت، به نوشتن می پرداخت، در نور شمع صفحه ها را سیاه می کرد تا به زندگی محقر ادامه دهد. اولین کودک آن دو پس از چند روز زندگی درگذشت و بر غم پدر افزود و هنگامی که دومین فرزند زاده شد، بر مخارجشان افزوده گشت و وی همچنان خود را به نوشتن و فراموشی می سپرد".