ضعف و نارسایی عمومی فرهنگ شهرنشینی در برخی اقشار اجتماعی و عدم رعایت استانداردها و معیارهای شهرنشینی در رفتارهای اجتماعی به خوبی در شهر تهران و فضاهای محله ای منطقه ای آن دیده می شود. برای رفع چنین مشکلی، هر ساله تلاش های زیادی برای برنامه ریزی به طور کلی و برنامه ریزی فرهنگی به طور خاص، در شهر تهران صورت می گیرد. این برنامه ها از رویکردهای مختلف برنامه ریزی و جامعه شناسی شهری پیروی می کنند. پژوهش حاضر تلاشی برای فهم تهران از منظر وضعیت فرهنگی مناطق به ویژه محله های آن است. از این رو، محققان از رویکردی محله گرا پیروی کرده و تلاش نموده اند تا وجوه مثبت و منفی آن را برای ترسیم افق چشم انداز فرهنگی تهران بررسی کنند.