از آن جایی که پی جویی حقیقت نیاز درونی انسان است، صاحبان مکاتب بشری نیز همیشه کوشیده اند که توجه به این خواست را در سر لوحة تعالیم خود قرار دهند، تا جایی که پاره ای از مسلک های ساختگی نظیر بهائیت نیز که در عمل گریزان از حقیقت هستند به ظاهر منادی حق طلبی و حق گویی شده اند. بهائیان به سرکردگی «میرزا حسینعلی نوری»، موسوم به «بهاءالله» مروج دستوراتی هستند که آنها را به تعالیم دین اسلام نسبت داده اند و معتقدند که انسان ها بدون بهره گیری از علم، عقل درک خود، باید آنها را بپذیرند. حال، اگر فردی از علم و عقل و درک خود بهره بگیرد، در جهالت بسر خواهد برد و جاهل بی شک راهی به حقیقت نمی برد. در کتاب حاضر تلاش شده، با بررسی مکاتب ساختگی بهائیت، گوشه ای از نیازهای درونی انسان برای حق جویی و حق پویی نشان داده شود و نیز عملکرد کسانی که راه را برای کسب حقیقت تنگ کرده اند، بررسی و راه های خروج از آن بیان شود.