فضای این نمایش نامه مربوط به یک محیط بسته و انتزاعی است و به نظر می رسد که نویسنده وقایع آن را در چارچوب یک آسایشگاه به تصویر می کشد و افراد آن نیز به ظاهر آدم های روانی هستند. این نمایش نامه مانند اغلب آثار پینتر، در فضایی پر ابهام و دو پهلو پیش می رود. آنچه مخاطب از این نمایش نامه می تواند دریابد نوعی اقتدار فرو ریخته است که نویسنده با نمادهایی خاص، اردوگاه سوسیالیسم را ـ در دوره جنگ سرد ـ به مهمیز انتقاد می گیرد.