تری ایگلتون به نسل منتقدان پاس-لوکاج تعلق دارد . به ایم معنا که بهترین و زبده ترین عناصر نقد مارکس و انگلس، پلخانوف،لنین ، تروتسکی،لوکاج،برشت، بنیامین و آدورنو را گرفته و با « فراسچری» هگلی (اگر مجاز باشیم این اصطلاح را درباره ی متفکری غیر هگلی بکار ببریم ) از این همه برگذشته و با برآمیختن این عناصر با ساختارگرایی آلتوسر و به ویژه همکار او ، پی یر ماشری و بن مایه های نقد پساساختارگرایی و نقد فمینیستی ، نقد تازه ای پدید آورده که خود آن را نقد سیاسی می خواند.