«برف بی صداس... ولی آب صدا داره، انگار یه نجواست... باد ولی جیغ می کشه. کنار گوشِت... آروم... آروم جیغ می کشه... آفتاب بی صداس ولی. رنگ می پاشه روی شونه ت... خورشید آهنگ داره... پرتاب می کنه آفتابو با آهنگ... هوا هم که فریاده. هیچی هم جز فریاد نیست... ولی نور... کِش داره... می گذره؛ ممتد. نور هم بی صداس، مطلقِ صفرِ صداست. تاریکی از اونم ساکت تره. زیر مطلقِ صفرِ صداس. تاریکی بی صداس. عین برف. صدا بی صداس. از کنارت که می گذره، انگار مُرده گذشته؛ هیچ که هیچ. صدا بی صداس، عین برف، عین تاریکی، عین تو.»