اگر فردوسی بنا به مقتضیات زمان خویش زن را با واژه های اغراق آمیز معرفی نکرده، اما نقش اساسی آنان را در ایجاد کانون های قدرت و استمرار آن به خوبی نمایانده است. زن شاهنامه عامل ادغام قلمروهای حکومتی است. در ازدواج درون گروهی، عامل پایداری قدرت و در ازدواج برون گروهی نقش موثری در جذب، دفع و حذف قدرت دارد. زن در شاهنامه زمانی به منزله ی مظهر جادو و فریب کاری ظاهر می شود که دو قهرمان معروف، رستم  و اسفندیار، در گذر از هفت خان در بی خبری خویش فریفته می شوند. در این جاست که زن جادو در قیافه ی ماهرویی سخت جذاب به سویشان می  آید تا با دلبری جامی می به آنان بنوشاند و سپس نابودشان کند، اما هردوی آنان به یاری نیروی عقیده و ایمان، خود را از فریبندگی زن جادوگر می رهانند. اگر زنی چون تهمینه در عشق ورزی و انتخاب همسر پیش قدم شد، مردی را انتخاب کرد که از نظر خصلت های انسانی یگانه است. او به خاطر کام جویی های زودگذر با رستم پیوند زناشویی نمی بندد زیرا به درستی آگاه است که رستم مردی نیست که وابسته به زندگی شخصی خویش باشد؛ او پهلوانی است که حیات و نابودی اش، زندگی و مرگ مردم اش است. گذشته از زن، پیش قدم شدن زن در انتخاب زوج، نشانه ی فرهنگی است که در آن جنس زن بر مرد برتری داشته است. کتاب حاضر پژوهشی در خصوص هویت زنان شاهنامه و تلاشی برای دست یابی به نمودهای فکری آنان در سه دوره ی اساطیری، پهلوانی و تاریخی است. برخی موضوعات کتاب بدین قرار است: زن در هزاره های پیش از تاریخ؛ ازدواج در شاهنامه؛ انواع ازدواج در شاهنامه؛ فرانک زمینه ساز قیام کاوه؛ سین دخت بانوی زیرک شاهنامه؛ و تهمینه میراث دار اندوه دو پهلوان.