موضوع اصلی پژوهش پیش رو، با توجه به تجربه ی کارآموزی نویسنده (سید امید هاشمی) در کنار مارینا آبراموویچ، بررسی ابعاد «روش های انتقال هنری»، در پرفورمنس آرت است، که موضوع پایانه نامه ی کارشناسی ارشد وی در دانشگاه پاریس نیز بوده است. او که پروژه های عملی خود را در این شاخه دنبال می کند، در این متن، تجربیات خود از تمرینات آبراموویچ و مفاهیم کلیدی برای قدم نهادن در این مسیر از نظر این هنرمند برجسته ی اواخر قرن گذشته و برخی دیگر از فعالین این عرصه را برمی شمارد و با ارائه ی نمونه های شخصی، مفاهیم گاه فلسفی این طرز برخورد با هنر را می شکافد. از متن; ما از طرفی خواستار نگاه جدی تر به هنر و هنرمند معاصر غرب هستیم تا به اصطلاح «راه خودمان را پیدا کنیم» و به «بی راهه نرویم» و «تعریف درست پرفورمنس» را از آغازگران غربی آن بیاموزیم و از طرف دیگر، فعالین عرصه ی هنر معاصر و پرفورمنس آرت ایران را متهم به تقلید از غرب می کنیم و پرفورمنس را هنری وارداتی برمی شماریم. به عقیده ی من، راه رسیدن به هنری مؤثر و غیر تقلیدی، فراهم کردن موقعیتی است که «هنرمندان محقق» ایرانی بتوانند در آن به ارائه ی خلاقانه ی آثار خود بپردازند و آزاد و بی واهمه تجربه کنند. اما وجود «هنرمند پژوهشگر» راستین نیز شرط دیگر این معادله است. این هنرمند است که باید در خود و در اثرش جست وجو کند، هنرمند است که باید به قول ژوزف بویز; بعد از آن که «چیزی» را تولید کرد، آن را مورد بررسی قرار دهد تا ببیند آیا آن «چیز» که یافته است قابل ارائه هست یا نه. هنرمند معاصر، منهای فلسفه اش، چیزی جز یک صنعت کار نیست. البته در این جا منظور از فلسفه، به طور حتم، فلسفه ی شخصی و درونی هنرمند است و نه اندیشه های لزوماً فراگیر در جامعه.