خودم را رها میکنم در گودی صندلی و سر می چسبانم به پشت سری. هوس چای میکنم. دود سیگار فضا را نقاشی کرده و از هرگوشه پوفی از دود، خیال آدم را دعوت به گپ زدن می کند. دست روی ز انوی پای راست می گذارم و جلوی لرزشش را میگیرم،انگار سندرم بی قراری گرفته است. صدای محزون «گلن فری» فضا را از آن خود میکند (دیگر نباید به راه هم ادامه می دادم، تاریک شده بود) ریه ها از دم عمیق، خالی نکردم که دستی ساعدم را لمس میکند. سر می چرخانم به است، چارلز است. لبخند میزند: «انگار خیلی خسته ام مرد؟»