در یک جامعه، اگر کنش های مثبت و پیوسته، در یک فرآیند طولانی و به نحوی چشمگیر بر کنش های منفی و گسسته فائق آید، حالت صلح آمیز و در صورتی که به عکس، کنش های منفی و گسسته غالب شود، حالت جنگ افروزی ایجاد می شود. جنگ و صلح، پدیده هایی اجتماعی هستند و تنها با ابزارهای روش شناختی علوم اجتماعی قابل تبیین اند. زیرا جنگ های گروهی انسان اگر «طبیعی» و «غریزی» باشد، باید مانند بسیاری از غرایز، نظمی سیستماتیک داشته و همه به طور منظم خواهان آن باشند. در حالی که مطالعات قوم شناسی و مردم شناسی مدارک بسیاری را برای ابطال چنین دیدگاه هایی ارائه کرده است. در نهایت آن چه که از جامعه شناسی جنگ و صلح استنباط می شود این است که استقرار صلح ضرورتی حیاتی است. از این رو نگارنده در کتاب حاضر به جامعه شناسی صلح در سه بخش پرداخته است. تکوین اندیشة صلح؛ تعریف و تعیین چارچوب برای صلح؛ پدیده شناسی صلح: رفتارها و راه حل های تجربی؛ شکل های تجربی ساختمان حقوقی و سیاسی صلح؛ و تضعیف صلح از جمله مباحث و فصول کتاب است.