این مجموعه مشتمل است بر اشعار شاعران پارسی گوی ایران و هند در عصرصفوی که بازتاب عقیده ی شدید مذهبی این شاعران نسبت به خاندان نبوت و امامت است. قالب این اشعار "غزل قصیده" است. کتاب چهارده غزل قصیده از شاعرانی چون بابافغانی شیرازی، وحشی بافقی، عرفی شیرازی، ناظم هروی، میرزا محمدعلی صائب، ظهوری ترشیزی، مرشد بروجردی، طالب آملی، عبدالقادر بیدل و... را شامل می شود. برای نمونه بخشی از شعر ظهوری ترشیزی نقل می گردد: صاحبی کن جای در جان های مشتاقان بگیر/ داد پیش صاحب جای پیمبر کرده اند/ سرور صفدر امیرالمومنین حیدر، کزاد/ بوالبشر را بر ملک سالار و سرور کرده اند...