کتاب حاضر، حاوی مطالبی است در باب نقد و اندیشه های انتقاد ادبی در متون فارسی عصر صفویه که از سال 900 تا 1200 هجری قمری را دربرمی گیرد. کتاب در شش فصل فراهم آمده است: در فصل نخست نوع ذوق و اندیشه ی ادبی حاکم بر این  عصر و ویژگی های جامعه ی ادبی در ایران و هند بررسی شده است؛ فصل دوم به معرفی مسائل عمده ی نقد ادبی در این سه قرن اختصاص یافته است که عبارت اند از: تعریف شعر، دین و شعر، انتخاب شعر، نقد اصلاحی، سرقت و توارد و ابتذال، لفظ و معنی، قومیت و نژاد در ادبیات، طرز و سبک، نظریه ی ادبی در شعر و مضمون سازی با اصلاحات ادبی؛ در فصل سوم، نسبت میان بلاغت و نقد ادبی بررسی شده و خاطرنشان گردیده که علم بلاغت به حیطه ی نظریه ی ادبی مربوط است نه نقد ادبی. از این رو نگارنده ضمن بیان اصول و نظریه هایی که در آثار بلاغی مطرح شده، نوآوری های محققان بلاغت را معرفی کرده است؛ فصل چهارم به ارزیابی تذکره های شاعران اختصاص دارد؛ در فصل پنجم، پنج تن از منتقدان برجسته معرفی شده و زندگی، آثار، شیوه ی نقد آن ها به تفصیل بررسی گردیده است که عبارت اند از: منیر لاهوری، شیدا فتحپوری، حزین لاهیجی، خان آرزو اکبرآبادی، و غلام علی آزاد بلگرامی؛ در فصل ششم نیز، پاره ای از اصطلاحات و واژگان نقد ادبی در متون عصر صفوی فراهم آمده است.