فرضیه اصلی این کتاب چنین صورت بندی شده است: در جوامعی که فرآیندهای سیاسی آن درون ساختارهای رسمی دولت کمتر نهادینه شده است نگرش ها و رفتار افراد پر قدرت راهنمای قابل اعتمادی برای تغییر سیاسی محسوب می شود. مفهوم نخبگان سیاسی آن چنان که در این بررسی مورد استفاده قرار گرفته است یک مفهوم تجربی، رفتاری است. برای موازنه و برابرسازی نخبگان سیاسی یا صاحبان مشاغل  رسمی در دولت ایران با ساختار اجتماعی آن هیچ کوشش استنتاجی انجام نگرفته است. برعکس، نخبگان سیاسی به مثابه ی افرادی از اعضای جامعه ایران یا ملت ایران تعریف شده اند که در مقایسه با سایر اعضای جامعه ایرانی هم از نظر سیاسی فعال تر و هم از قدرت سیاسی بیشتری برخوردار بودند. منظور ما از قدرت سیاسی یک رابطه درون فردی است آن چنان که رفتار سیاستمدار، رفتار یک سیاستمدار دیگر را تغییر دهد. منظور از رفتار هر نوع تغییر در وضعیت و پایگاه فرد است در یک زمان تا زمان دیگر ... این بررسی نشان می دهد که مجموعه بسیار کوچکی از متغییرهای معنی دار ناشی از روابط درون فردی وجود دارد که جوهره سیاست ایران را تشکیل می دهد. در این تحقیق چهار اصل بدبینی سیاسی، بی اعتمادی، شخصی، عدم امنیت آشکار، و بهره کشبی میان فردی یک جهت گیری منش شناختی عمومی را به ما ارائه می دهد که زمینه رفتار نخبگان سیاسی را تعیین می کند.