این کتاب مقدمه ای اجمالی بر گونه است، که درنهایت فشردگی به موضوع های محوری این مبحث می پردازد. به هر شکلی نظریه پردازی سینمایی نوپا است، و عمری چند دهه ای دارد. از دهه 1980 به بعد واژه گونه با بسامد بیشتری استفاده شده است. این نظریه امکان گسترش پذیری وام گیری بسیاری از خود نشان می دهد. برخی آن را به تدوین دستور زبان تولید فیلم و برخی به الگو یابی دریافت بینندگان تشبیه کرده اند. در اینجا نویسنده این زاویه دید را محور بحث خود قرار می دهد.