آن چه روح درام را با ضربان های دراماتیک زمین جفت و هماهنگ می کند، طرح انسان مشوّقی است که از جغرافیای بسته وارد اقلیم دیگری شده است، مدرنیسم با تمام اَنگ های روز، که پرده از خَفیّات عالم برداشته، انسان ما را بی حجاب و برهنه به صحنه افکنده است. این صحنه ای مضطرب، مایل، دریده، که علم و الهام و لرزه های وحیِ زمان را با عناصر خود ترکیب کرده، الگویی عرضه می کند که از یک سو مرزهای آیین و سنت عَنعَنات اجدادی را درهم شکسته، و از سویی استراگون، ویلی لومان و برانژه (سه گونه) به این جهان ترک خورده هدیه کرده است.