کتاب حاضر، جلد نهم از «داستان های صمد بهرنگی» و داستانی است که با زبانی ساده و روان نگاشته شده است. تلاش این نویسنده در آفریدن «افسانه های نو» با الهام از افسانه های کهن و بومی، موفقیت آمیز است، وی همچنین در آثارش نشان می دهد که با تمهیدی آگاهانه، به آفریدن افسانه های نو، با اندیشه و درون مایه های تازه اقدام می کند. اغلب داستان های او با تمهید روایت نقالی بیان می شود. آوردن مقدمه و مؤخره ها در ابتدا و انتهای داستان هایش، علاوه بر بالا بردن حس واقع نمایی، بافت روایتی آن را آشکار می کند. در داستان می خوانیم: «چند سال پیش ارباب ده، زمین ها را تکه تکه کرده و فروخته بود به روستاییان، اما باغ را برای خودش نگاه داشته بود. البته زمین های روستاییان هموار و پردرخت نبود، آب هم نداشت، اصلاً ده یک همواری بزرگ در وسط دره داشت».