نویسنده در کتاب حاضر تلاش دارد دو وجه سازندة ادبیات یعنی «معنا» و «صورت» را بررسی کند. معنا یا مضمون حاصل تخیل و جنبه های تخیلی نوشتار است و صورت به بیان و شیوه های بیان بستگی دارد. وی این دو وجه را در چهار بخش مورد بحث قرار می دهد. بخش نخست به تخیل و نحوة بیان با نمونه های ملموس اختصاص دارد. بخش دوم با عنوان «کنش های تخیل»، کنش های زبانی و تخیلی را با استناد به نظریه های زبان شناسان مشهوری چون: «شارل بالی»، «جان سرل» و... مورد مطالعه قرار می دهد. در بخش سوم نویسنده حکایت تخیلی را در مقابل حکایت واقعی قرار می دهد و دربارة معیارهای مشخص این نوع حکایات به بحث می پردازد. در بخش پایانی نیز تعریفی جامع از دو بحث «کسب» و «معنا» ارائه می گردد.