در کتاب حاضر، مؤلف الگویی برای درک تغییرات ادبی در ایران و درکی از شکل گیری تاریخ ادبیات نوین فارسی ارائه کرده است. مؤلف در توضیح این الگوی تحلیلی و در نگارش این تاریخچه از بررسی عناصری از قبیل جنبش ادبی، خلاقیت ادبی، ایدئولوژی و استعاره هایی که نویسندگان معاصر ایرانی برای بیان علائق ایدئولوژیک خود به کار برده اند بهره برده و به ویژه بر روابط متقابل این عناصر با یکدیگر تأمل کرده است. مؤلف کوشیده است از دیدگاه تاریخ نگاری نو آثار ادبی دوران معاصر و چگونگی خلق و کاربرد متون ادبی را تحلیل کند.