اساس خلقت دنیا را بر مدار فرصت ها گذاشته اند... خداست که از روی عشق به همه هستی فرصت می دهد و در این میان تنها عاشقانند که از روی ادب فرصت شناسی می کنند...آنچه می خوانید قصه کسی است که همه عمر فرصت هایش را سوزانده و چیزی در دست ندارد اگر زنی که خود را رسو کرده عاشق یک مرد آبرومند شود، چه کسی به جز خدا می تواند ستارالعیوب شود و برای او پادرمیانی کند؟!