درفش (بیرق ـ پرچم) نمایندۀ  گروهی از جمعیت است که دارای قلمرو بوده و زیر نفوذ حاکمیت یک قدرت برتر اداره و رهبری می شوند. به کار بردن بیرق از روزگار پیش از تاریخ در میان اقوام، تیره ها و ملت های گوناگون رواج داشته است و بیش تر در جنگ ها و درگیری ها به منظور برقراری نظم، شور، هیجان و پایداری از آن بهره می گرفته اند، هر گروه از طرفین جنگ پرچمی به رنگ ویژه و نقش مورد علاقۀ  آن گروه را به همراه داشته است. در میدان جنگ و کارزار بیرق به دست فردی نیرومند، که بیرقدار نامیده می شد، همیشه افراشته نگاه داشته می شد و مردانی چالاک و رزم جو از آن محافظت می کردند. افراشتگی و جنبش بیرق انگیزۀ  توانمندی و افزایش نیروی روانی جنگجویان و نیز برقراری نظم، ساماندهی، رهبری و فرماندهی شایسته را فراهم می ساخت و سرنگونی و واژگونی آن، ناتوانی روانی و بدنی جنگجویان و در نهایت شکست و گریز از میدان نبرد را در پی داشت. بنابراین در نبردهای باستانی سعی فرماندهان همواره بر این بوده است که پرچم را افراشته نگاه دارند تا جنگجویان با دیدن آن نیرومندی و پایمردی را در وجود خویش احساس نمایند. انتخاب رنگ، نشانه ها و پیکرۀ  پرچم ها بی تردید به موقعیت جغرافیایی، طرز تفکر، هدف، صلح و دوستی، نوع پرستی، کیش، ملیت و سرانجام تیره ها، بستگی کامل داشته است. امروزه پرچم های بسیاری وجود دارد که بر آن ها انواع نقش ها مثل جانوران، ستاره ها، خورشید، پرندگان، درخت، گل و گیاه، شمشیر و... دیده می شود. رنگ ها نیز ضمن آن که با صلح و دوستی مردم بستگی دارد، با شور و احساس آنان نیز در پیوند است. در کتاب حاضر تاریخ پرچم ایران از روزگار باستان تاکنون بررسی شده است.