بلاغت را به رسایی و تاثیرگذاری تعریف می کنند. بدیع، معانی و بیان سه دانش هستند که باعث بلاغت یک اثر می گردند و بدون این دانش ها و بدون توجه به موضوع آنها، ادب عالی آفریده نمی شود. علم بدیع آفریننده موسیقی لفظی و معنایی کلام است؛ موضوع علم بیان، تصویر و ایماژ است؛ و علم معانی درخصوص جمله و معانی ثانوی آن بحث می کند. به طور کلی از دورة تالیف آثار جاحظ و صاحبان کتاب هایی چون مجاز القرآن ها چند گروه به پرورش علوم بلاغی با نگاه به قرآن و بلاغت آن پرداختند. دسته ای فلاسفه بودند که اقدام به ترجمة فن شعر ارسطو کردند. دسته ای لغت شناسان بودند که از میان آنها کتاب های ابن قتیبه به اشکال مختلف به خصوص «الشعر و الشعرا» و «مقدمه الشعر و الشعرای» او بی بدیل است. دسته ای دیگر متکلمین بودند و سرانجام ادبا که با تحقیق و تلاش در ایجاد پروردگی و بالندگی علوم و دانش های بلاغی، خدمت شایسته و قابل توجهی کردند. کتاب حاضر مختصری در علم بلاغت و تاریخ آن است که به وسیلة دکتر «مازن مبارک» ـ استاد دانشگاه ادبیات دمشق ـ نوشته شده است. او با نگاهی به بلاغت عرب و با شیوة ایجاز، مباحث بلاغی را مطرح و به ترتیب تاریخی، آثار پدیدآمده در حوزة علوم بلاغی (بدیع، معانی و بیان) را ارزیابی می کند.