...چه روزگاری است! من البته کتاب اولم را با پول معلمی درآوردم و خودم هم به کتابفروشی ها دادم که پولش هم هیچگاه برنگشت. ولی امروز هیچ معلمی نمی تواند چنین کند. پس انگار نویسنده ای می تواند صاحب کتاب اول باشد که یا ارث و میراثی داشته باشد و یا اول رفته باشد به کسب حتما حلال و یک میلیونی یا دست کمش پانصد، ششصد هزار تومانی بالا بود پیدا کرده باشد تا بعد بیاید و کتاب اول و حتی دومش را درآورد.   چه پلشت روزگاری!
خوب، اینها بود تا اتفاق افتاد تا دوست به سالیانم در ادامه سخنی رخصت داد تا سلسله ای از کتابهای جوانترها چاپ کنیم و بعدتر. از آنها که به نام نیستند اما چندین و چند کار دارند تا بعد برسیم به آنها که دو یا سه کار دارند و بالاخره به آنها که شاید کشف می کنیم.
پس در این سلسله کتاب به نشان آگه و با عنوان مجموعه شهرزاد هر به سالی کتابهایی منتشر خواهد شد که ابتدا من انتخاب کننده خواهم بود و بعد، از خود همین جوان تر هامان کمک خواهم گرفت تا انتخاب اولشان را بکنند، تا من انتخاب کننده نهایی باشم تا برسیم به روزگاری که ریش و قیچی را به خود نویسندگان این سلسله بدهیم تا این راه را ادامه دهند تا روزی برسد که هرکس به ازای کارش سنجیده شود و نه پول جیبش، و دیگر بدرود.
هوشنگ گلشیری
برگرفته از مقاله حرفی از جنس زمان