جهان بورژوازی متاخر، نخستین تجربه شخصی گردیمر در ارتباط با سانسور بود که به مدت ده سال چاپ آن به تعویق افتاد. رمانی که از دو جنبه کاملا مورد توجه جهانیان قرار گرفت: یکی نگاه فمینیستی حاکم بر آن و دیگری تشریح وضعیت اجتماعی سفیدپوستانی که برای آزادی سیاهان مبارزه می کردند. مجله نیویورکر این اثر را به عنوان سیاسی ترین نوشته گردیمر توصیف کرد که فقط و فقط با رمان بنال وطن اثر آلن پیتون قابل مقایسه است. مجله نقد ادبی کرکوس نیز این رمان را حاوی نظراتی بسیار ظریف و دقیق دانست که هیچ مفهومی در لابلای صفحاتش از دست نمی رود .گردیمر را شاید باید یکی از آخرین بازماندگان نسلی دانست که به قولی همه بلایا ومشقت های برساخته از حماقت ها و جنون تاریخی بشری را یکجا در طول عمر خود به چشم دیدند و تجربه کردند. نسلی برآمده از دل خاکسترهای خونین برجای مانده از جنگ جهانی اول، نسلی رشدیافته در فضای جهانی از هم گسیخته، غرق درفقر، بحران و نفرت مللی زخم خورده از یکدیگر، نسلی بالیده در معنای مرگ و تباهی انسان در میان شعله های جنگ جهانی دوم، نسل اندوه تجربه های سیاستمداران ناکارآمد برای بازسازی معنای عدالت در جهان دوقطبی شده پس از جنگ و نسل مبارزه و فریاد برای دستیابی به حد اعتدال انسانیت برای آن بخش از جمعیت جهان که تنها گناهشان تیرگی پوستشان بود.