.
«گرهگاه جنسیت و دیگر نظام‌های سلطه» هم تمام شد. مجموع چند مقاله، که اگرچه در محتوا مشابه‌ا‌ند ولی کیفیت‌های ترجمه‌ی بسیار متفاوتی دارند. من کتاب را برای کرنشاو و دیویس خواندم، زبان روایت هردو نویسنده همان‌چیزی‌ست که همیشه از یک نویسنده می‌خواستم. روایت و دغدغه و پیوند با روزمره در عین توجه به بستر تاریخی. در خصوص نویسنده‌های دیگر هم نظرم این است که: نکته‌ی قوت کتاب ارجاعات است، به خصوص در مقاله‌ی آخر یک لیست بلند از فمنیست‌های فلسطینی، پورتوریکویی و سوئدی برداشتم. ترجمه‌ی سخنرانی آدری لرد هم درخشان بود، تصور کنید شما را دعوت کنند درباره‌ی نژاد و سکسوالیته‌تان صحبت کنید، بروید سمینار و به برگزارکنندگان سمینار فحش و بدوبیراه بگویید که زن سیاه را ابزار ارضای ایگوی سفیدتان کردید و فقط فهرست پر می‌کنید که زن سیاه هم‌ در سمینارمان بوده ولی کمک‌هزینه‌ها و حمایت‌ها هنوز هم تنها برای فمنیسم سفید است. واقعا جسارت را هربار با فمنیسم سیاه شناختم. به علاوه اینکه به نظر می‌رسه خواهرانگی را هم باید برای خودم دوباره تعریف کنم. در تعریف قبلی به وضوح من نمی‌گنجم، شاید همین است که به فمنیسم سیاه پناه می‌برم.