امید صباغ نو  به دور از ابتذال و شارلاتانیسم ادبی و فقط با شاعرانگی خود می نویسد . اگرچه بعضی از غزل ها بوی کوشش دارد و نه جوشش اما  تاثیر پذیری از شهریار (شاعر هم زبان ایشان) و  ابتکارات خود در غزل های پست مدرن (با رکن های شعر بیشتر) قابل ملاحظه است
        

          بنظر من آقای صباغ نو در غزل سرودن عملکرد خوبی دارند و محتوای ابیات ایشان زیباست اما در بعضی اشعار این کتاب آن حس وزین بودن شعر که در سبک غزل به روش شهریار و حافظ هست مشهود نیست و مصراع ها طولانی هستند . من سیب هوس را بیشتر دوست داشتم.سپاس