زینب جان ! شهادت همان لباس خوش قواره ای بود که باید اندازه ی خودم میکردمش؛  یعنی باید خودم را اندازه ی آن میکردم ...
باید آب میشدم ، ذوب میشدم ، از هرچه زمین و زمینی بود دل میکندم تا پای رفتن پیدا کنم.....