نمی‌خواهم بیایم بالا پیش شما که جلو در منتظرم نشسته‌اید از سر سماجت و غصه کز کرده‌اید روی پاگرد.
بی‌اعتنا به ساعت‌هایی که ساکت و نامحسوس می‌گذرند.
حیرانی‌تان مانع شده صفیر اضطراب‌آلود نفسم را بشنوید سایش قدمم را روی اولین پله‌ها.
آن‌جایید تا حقتان را از حلقم بیرون بکشید شاید هنوز هم بتوانم به طرف خیابان درخشان فرار کنم به طرف آینده‌ای که از هر غم و غصه‌ای رهاست شاید بتوانم بله.