این بار کج لبخند می  زنه و من بی  شک دوست دارم که این لحظه رو توی گینس ثبت کنم و تا ابد تاریخ امروز به یادم بمونه.امروز چقدر غروب قشنگ  تر و این بزرگراه چقدر جذاب  تره... اصلا آسفالت کف این خیابون به دل می  شینه و چقدر بوق ماشینای در حال گذر از کنارمون شبیه بهترین قطعه  ی یه سمفونی عاشقانه  س!!!معلوم نیست عاشق شدم یا ابله؟!؟-به نظر منم قطعا اندازه  ی دو برابره قدت از زبونت زیر زمین مدفون شده!نخودی می  خندم: نه... فقط عاشق شدم... ابرویی بالا میندازه و خودش رو به نشنیدن میزنه. -چی؟! مطمئنم که شنیده و خودش رو به نشنیدن میزنه.بی  خیال... سبک... تهی از دلخوری و ناراحتی و برعکس... پر از خوشی... دستام رو به موازات شونه  هام از هم باز می  کنم و دو سه قدمی عقب می  رم و بلندتر، این ساعت، کنار بزرگ  راه و رو به روی این مرد یخیه خیره به خودم... صدا بلند می  کنم و شمرده شمرده میگم:-من فقط عاشق شدم...لبخندش عمق میگیره و جلو میاد. یه قدمیم می  ایسته و حرف می  زنه: دیوونه شدی؟ -فقط عاشق شدم...